Vandaag ga ik op stap met mijn maatje
Voordat jullie denken ‘Een maatje, heb ik wat gemist’? Nee hoor, i’am still single. Ik bedoel, ik laat vandaag mijn auto uit.
Het is een automaat en ik noem hem daarom heel passend ‘mijn maatje’. Figuurlijk én letterlijk. Want ja, al is hij van ijzer en rubber en kan ie geen woord uitbrengen, hij is wel degelijk mijn maat. Altijd staat ie voor me klaar en zonder te mopperen rijdt ie met mij het hele land door.
Nu de benzineprijs zo zakt, in plaats van € 1,69 twee weken geleden nu € 1,49, zou ik een stuk goedkoper kunnen rijden. Maar ja, dan moet ik wel een reden hebben om de weg op te gaan. Echter die zijn ‘ons’ door het verschrikkelijke coronavirus ontnomen. Ik hoef nu niet naar Grave – Nijmegen – Dordrecht – Driel – Soest – Grubbenvorst, en welke plaatsen nog meer, voor boeklezingen, boek-events en streekmarkten. En ik hoef ook niet naar mijn fysiotherapeut, het Marikenhuis of naar het zwembad voor de wekelijkse reumazwemmiddag. Net als bij velen valt ook bij mij het leven stil. Alleen niet in mijn koppie. Die stroomt continu vol met verhalen die ik allemaal op papier wil zetten. Daarvoor kom ik ondanks de lege agenda zelfs tijd te kort!
Maar goed, de auto, mijn maatje. Stel nou dat die wél gevoel heeft, dan kan ik me voorstellen dat hij het nu ook heel moeilijk heeft. Stilstaan is niet zijn ding.
Vandaag staat op mijn lijstje badkamer soppen, maar ik heb daar helemaal geen zin in en verander het in ‘auto verwennen’. Ik zal straks eens een emmer sop maken en hem lekker insmeren. En als kers op de taart rij ik dan straks met hem een rondje, een beetje ‘doelloos met een doel’, een kort stukje.
Tja, dat is wat anders dan onze laatste grote rit hiervoor, die van vóórdat Mark Rutte ons toesprak. Die laatste keer mocht ik aanschuiven in de Trinitatiskapel in Dordrecht. Daar werd ‘Marjanneke, mijn overgrootmoeder, tijdens een mooie bijeenkomst opgenomen in de grote lijst van ‘Dochters van Dordrecht’. Al die dochters werden met een bloem vereerd. Voor ‘Marjanneke’ was dat de Boerenmargriet. In een onbewaakt moment zag ik gelukkig die middag kans om mijn boek te overhandigen aan Burgemeester Wouter Kolff.
Ik had zelfs een mooi gesprek met de Sinterklaas van Dordrecht. En met een heerlijk hapje sloot ik die gedenkwaardige dag af met een andere Dochter van Dordrecht. Nog net voordat de horeca op slot moest. Speciale momenten die voor altijd in mijn hart gegrift staan.
Maar goed, het zonnetje schijnt, het is hoog tijd om een sopje te maken. Hoog tijd om die kanjer van mij te laten ‘shinen’.
